Είχα, και έχω ακόμα, τόσα πολλά άρθρα να τριγυρνάνε στο μυαλό μου. Για την γονεϊκότητα, για τις μαμάδες, για τον ύπνο, για τη θεωρία στενού δεσμού με τα παιδιά μας και άλλα πολλά. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το μπλόγκ. Για να τα πω και να τα διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται.
Ξεκίνησα με μεγάλο ενθουσιασμό το πρώτο άρθρο μου. Ήξερα τι ήθελα να γράψω, γιατί, είχα ήδη διαβάσει διάφορα πράγματα για το parent shaming και το σημαντικότερο είναι ότι
βρήκα αυτό το υπέροχο δίωρο που χρειαζόμουν για να το γράψω και να το στήσω.
Πιστέψτε με, είμαι τόσο καινούργια στο θέμα μπλογκ που προσπαθώ να καταλάβω πολλά και να βγάλω άκρη με ακόμα περισσότερα απο όσα νόμιζα. Μπορείτε να με πείτε και λίγο αφελή ή ονειροπόλα αλλα εν τέλη δεν το βάζω κάτω, θα τα μάθω και αισίως θα καταφέρω να στείλω και ένα ομαδικό απαντητικό email σε όλους εσάς τους υπέροχους που έχετε εγγραφεί στις ενημερώσεις της σελίδας. Κατάλαβα λίγο αργά ότι αυτό έπρεπε να το είχα στήσει πριν τις πρώτες εγγραφές αλλά νομίζω μπορείτε να με συγχωρήσετε που δεν σας καλωσόρισα όπως θα ήθελα! Νοιώθω όμως πολύ περήφανη που απο δω και πέρα όσοι εγγράφονται θα παίρνουν μια ευχαριστήρια απάντηση!
Μικρές χαρές και νίκες της ζωής!
Από την άλλη μεριά όμως δεν νοιώθω καθόλου περήφανη που όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου, τα έχω ακριβώς εκεί ακόμα. Στο μυαλό μου. Έχω γράψει όλα τα άρθρα που ήθελα μέχρι τώρα. Εκείνη την μαγική στιγμή που πέφτεις στο κρεβάτι σου, δεν σε έχει πάρει ακόμα ο ύπνος και το μυαλό σου λέει και λέει και κάνει ιστορίες, απαντάει σε μειλ, ξεχασμένα μηνύματα και ναι γιατί όχι γράφει και άρθρα. Απο την αρχή μέχρι το τέλος, έτοιμα όλα σας λέω και το πρωί.. πουφ... δεν έχει γραφτεί τίποτα και μια ακόμα μέρα ξεκίνησε απο πολύ νωρίς και η μόνη στιγμή που θα είχα να γράψω αυτό το άρθρο είναι πάλι εκείνη.. αλλά τα μάτια μου κλείνουν (μην φανταστείτε για πολύ, ο τζούνιορ δεν είναι λάτρης του ύπνου!).
Να λοιπόν γιατί δεν έχω γράψει αυτά που θα ήθελα μέχρι τώρα, και γιατί πολύ πιθανόν και καποιοι απο εσάς να μην έχετε κάνει, προς το παρόν, πολλά απο αυτά που θα θέλατε:
Έχω ένα δίχρονο ταρζανάκι να τριγυρνάει όλη μέρα με ατελείωτη ενέργεια, κάνοντας ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μην μείνει τίποτα στη θέση του.
Προσπαθώ να επαναφέρω κάποια απο τα παραπάνω στην θέση τους (γελάστε ελεύθερα).
Κάνω ψώνια και μαγειρεύω με το ίδιο ταρζανάκι είτε επάνω μου σε μάρσιπο είτε προσέχοντας να μην πάθει κάτι προσπαθώντας να ανέβει στα φωτιστικά! Πόσες φορές μπορείς να αφήσεις στη μέση το φαγητό που ετοιμάζεις; Άπειρες, σας το λέω απο εμπειρία!
Παίζω, γελάω, διαβάζω παραμύθια, αγκαλιάζω σφιχτά, φιλάω, ψάχνω να βρω κρυμμένους θησαυρούς, ζωγραφίζω, κόβω, διπλώνω, κάνω συζητήσεις για το τι είναι αυτό και εκείνο, ετοιμάζω σνακ, καθαρίζω τα σνακ απο παιδί και πάτωμα, ετοιμάζω και προσφέρω γεύματα, καθαρίζω τα γεύματα απο παιδί και πάτωμα (υπέροχο το baby led weaning αλλά το καθάρισμα είναι άπειρο παιδιά!), βάζω πλυντήρια σχεδόν κάθε μέρα, καθαρίζω και το υπόλοιπο σπίτι όχι μόνο απο σνακ και γεύματα, νανουρίζω, θηλάζω, κοιμίζω και επειδή η λίστα με όλα αυτά που κάνουν οι γονείς είναι ατελείωτη δεν θα την συνεχίσω, θα σταματήσω κάπου εδώ.
Κάπου, μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να επικοινωνήσω λίγο με τον άντρα μου όταν γυρίσει απο τη δουλειά, με την κολλητή μου για να κρατηθούν και των δύο μας τα μυαλά στη θέση τους, με κάποια γνωστή ή άγνωστη μαμά που μου ζητάει βοήθεια σε κάτι που την απασχολεί (δεν μπορώ να αντισταθώ στην παροχή βοήθειας, όσο κουρασμενη ή απασχολημένη και αν είμαι) και γενικά να υπάρξω σαν άνθρωπος και όχι μόνο ως μαμά (και εδώ γελάστε ελεύθερα).
Και κάπου εκεί τελειώνει και η μέρα και η αντοχή μου και καταλήγω να γράφω άρθρα μισοκοιμισμένη στο κρεβάτι μου, και όχι στον υπολογιστή όπως θα ήθελα, με την ελπίδα να το κάνω αύριο ή μεθαύριο ...
Αυτές είναι, μέσες άκρες, οι δικές μου προσωπικές δυσκολίες στο θέμα γιατί δεν βρήκα τον χρόνο να κάνω αυτό που θα ήθελα. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι έχουμε τις ίδιες ή ότι αντέχουμε όλοι το ίδιο. Όπως είπα και στο άρθρο μου για το parent shaming, δεν είμαστε ευτυχώς όλοι ίδιοι. Μπορεί για κάποιον, αυτά να φαίνονται λιγότερα ή περισσότερα απο ότι φαίνονται σε εμένα ή απο ότι νοιώθει τις δικές του δυσκολίες.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι για τον καθένα οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του δεν είναι σημαντικές.
Είναι άδικο προς όλους μας να μπαίνουμε σε θέση κριτή και να μετράμε ποιός δυσκολεύεται περισσότερο, αν έχει δίκιο ένας γονέας να νοιώθει κουρασμένος ή ότι δεν προλαβαίνει. Κάποιος μπορεί να προλάβαινε περισσότερα ή λιγότερα απο εμένα αλλά αυτά που νοιώθω έχουν αξία και είναι η δική μου πραγματικότητα. Δεν θα ήταν πιο εύκολο για όλους μας αν αποδεχόμασταν την διαφορετικότητα του καθένα μας και του αναγνωρίζαμε το δικαίωμα να νοιώθει όπως θέλει με αυτά που έχει στα χέρια του;
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά ε; Μήπως κάποια γνωστή σας; Μακρινή συγγενή; Το φαντάστηκα.
Στο θέμα μας τώρα, αυτό που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να βάλω μικρούς εφικτούς στόχους και έτσι υπόσχομαι ότι το πολύ κάθε δέκα μέρες (ευελπιστώ και νωρίτερα) θα έχετε ένα καινούργιο άρθρο στην σελίδα, για να διαβάσετε, να γελάσετε, να συμφωνήσετε ή όχι και να ταυτιστείτε πολύ πιθανόν γιατί όλοι περνάμε πάνω κάτω παρόμοια τρελά πράγματα σε αυτό το ταξίδι που λέγεται γονεϊκότητα!
Σας ευχαριστώ που είστε εδώ!
Τα λέμε ξανά σε μερικές μέρες!
